“Niet meer doen alsof – mijn midlife verhaal”
“I hit rock bottom”
Op die bewuste ochtend voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Het was alsof de wereld om me heen instortte.
Ik ben Daphne en ik probeerde te leven zoals het nou eenmaal ‘hoort’.
Ik was de sterke vrouw.
De moeder die alles regelde. De partner die klaarstond. De dochter die zich aanpaste.
De vriendin die nooit de beroerste was voor één wijntje. Wat vaak eindigde in nachten vol verdoving – wijn, lachen, en daarna leegte.”
Van buiten leek alles onder controle. Maar van binnen? voelde ik niets of juist alles.
Tot die ene dag:
Daar lag ik, omringd door de vrolijke stemmetjes
van mijn spelende dochters en de geruststellende stem van mijn partner.
Mijn lichaam trilde van emotie; mijn hart bonkte zo hard dat het leek te willen breken.
Tranen stroomden over mijn wangen. “Ik ben mezelf even kwijt geloof ik”
Dit was de druppel. Het moment waarop alles in mij brak
Is dit het? Is dit mijn leven voor de komende veertig jaar?
Alles in mij schreeuwde: NEE.
Één ding wist ik zeker: niemand zou me komen redden. Ik besloot te investeren in de zoektocht naar mezelf. Ik las eindeloos veel boeken, volgde workshops van alles wat me aansprak. Was obsessed met spirituele en zelfontwikkelings boeken. Ik deed verschillende opleidingen in energetisch coaching, soundhealing en Human Design.
Werkte samen met experts om de vraag “Wie ben ik?” te beantwoorden
Zo begon het loslaten van de status quo, de verwachtingen.
Ik begon;
Te onderzoeken
Te experimenteren
Te voelen
Ik leerde, las, zocht, viel en stond weer op.
Zo kwam ik erachter wat werkt wel voor mij en wat niet.
“hoe gaat het nu?”
√ Ik weet wie ik ben, en waar mijn kracht zit.
√ Ik weet hoe ik mijn energie het beste kan gebruiken.
√ Mijn leven voelt rustig. Niet omdat alles perfect is.
Niet omdat ik ‘verlicht’ ben of nooit meer struikel. Maar omdat ik vertrouwen voel.
√ Ik weet en voel dat ik altijd een keuze heb.
√ Ik ben niet langer afhankelijk van goedkeuring van anderen.
√ F*ck de hokjes denkers, de verwachtingen en de ‘regels’ van hoe het nou eenmaal hoort.
√ Ik voel me fit, zowel lichamelijk als mentaal.
√ Ik zie mogelijkheden en durf weer te dromen.
En het mooiste?
Het grootste cadeau dat ik mijn dochters kon geven, was de moed om door mijn angst heen te breken en mezelf te worden — zonder schuld, zonder maskers.
Nog steeds hier..
Mooi dan ben je vast toe aan wat inside info.
Mijn eerste vriendje en ik grapten altijd over een tweeling.
Dus je kunt je voorstellen hoe mijn hart stilstond toen ik zwanger bleek te zijn van – jawel – een tweeling.
Mijn dochters zijn mijn alles. Maar eerlijk? Soms kijk ik oude filmpjes terug van die tijd dat ze nog met knuffels aankwamen rennen, in plaats van met “eyerolls” en zuchten.
Mijn kwetsbaarheid zonder filter maakt anderen soms ongemakkelijk.
Small talk? Niet mijn ding. Daar heb ik echt wijn voor nodig.
Ik ben altijd het zwarte schaap geweest.
En ik snap nu waarom. Ik voelde dingen anders. Ik dacht anders. Paste nooit echt in het plaatje
Ik ben hoogsensitief. Vroeger stopte ik dat weg. Nachtleven, feesten, verdoven.
Alles om maar niet te voelen. Dat werkte, tijdelijk. Tot het niet meer werkte.
Groepsapps? Ik lees mee, hoor. Reageren… soms. Ooit. Misschien. En nee, ik heb niet altijd een goede reden.
Ik zeg alleen “ja” tegen uitnodigingen als ik er écht energie voor voel – tot frustratie van mijn vriendinnen.
Ik krijg de kriebels van de “bohemian spiritualiteit”. Voel me meer een Budha warrior.
Mijn Dark night of the Soul – het plotseling verlies van mijn moeder.