Alles klopt. Behalve jij.

Wat jij nu een leven noemt, noemde je vroeger een waarschuwing.

Je bent in de 40.

En als je denkt aan je 20-jarige zelf, voel je de teleurstelling.

Toen leefde je. Droomde je.

Nu…
Steeds vaker voelt het alsof je een masker opzet en alleen nog maar “meespeelt”

En je overleeft. In stilte. Je haat de status quo.

Ergens onderweg ben jij jezelf compleet verloren.

Verstopt onder verwachtingen, rollen, verplichtingen.

En je voelt het elke dag iets meer: Dit ben ik niet.

Waar is ze gebleven?Die vrouw met dromen. Met vuur in haar ogen.

Hoe lang hou je dit nog vol voordat je breekt?

Herken je dit?

Je ligt wakker in het donker, ogen op het plafond. Gedachten razen. Twijfels. Paniek. Je bent de veertig gepasseerd en ineens lijkt elk pad afgesloten.
Je vraagt je af: Waar is mijn leven gebleven?

Je telefoon gaat. Je beste vriendin. Maar je zet ‘m op stil. Je hebt geen energie voor nog een gesprek vol ‘wat-als’ terwijl zij lachend vertelt over hoe goed alles gaat. En jij? Jij voelt je leeg. En stiekem jaloers.

Je hebt het geprobeerd: podcasts, boeken, cursussen. Alles om jezelf weer te vinden. Maar de stapel halfgelezen titels naast je bed is inmiddels meer bewijs van frustratie dan van hoop. ‘Authenticiteit’ klinkt mooi, maar voelt als iets onbereikbaars en een struggle.

De wekker. Je zucht. Je lijf wil blijven liggen. Maar je moet. Ontbijt maken. Kinderen klaarstomen. Weer die vraag op werk: “Hoe gaat het met je?” Je glimlacht. Je liegt.
En vanbinnen breek je een beetje.

Je ruimt op en vindt notitieboekjes vol dromen. Jouw woorden, jouw vuur.
Je leest, slikt. “hoe heb ik het zover laten komen?”

Vroeger snapte hij je met één blik. Nu voelt praten als trekken aan een dood paard. Je hebt wijn nodig om te zeggen hoe je je echt voelt.
En zelfs dan… Lijkt hij je niet te horen.

So let’s not sugar coat it. Let’s get real.

Your a hott mess.

Als je nu niets verandert, blijf je vastzitten in een leven dat allang niet meer bij je past.

Je raakt verder verwijderd van jezelf. Elke dag een beetje meer. Tot je op een dag niets meer voelt – geen verlangen, geen vreugde, alleen leegte.

Je gezin begint te wankelen. Je sluit je af. Wordt kortaf. Kil. 

Je lijf schreeuwt, maar je blijft het negeren. Alles voelt te veel. Onverklaarbare pijntjes poppen op.

Je kinderen zien een moeder die zichzelf wegcijfert. Die overleeft in plaats van leeft. Wat leer je ze dan eigenlijk over vrouw-zijn? Over jezelf mogen zijn?Je kinderen zien meer dan je denkt.

En dan die spiegel. Je kijkt. En je herkent haar niet meer. Niet in je ogen. Niet in je houding. Niet in je woorden. Je bent kwijt. En alleen.

Dit is geen doemscenario.Dit is wat er gebeurt als je blijft wachten.

En jij weet dat.Je voelt het.Al een tijdje.

Als dit je raakt, weet dan: je bent hier niet voor niets. Weet dat je niet de enige bent.
Ik coach vrouwen die zichzelf zijn kwijtgeraakt in het leven rond hun 40e —En klaar zijn om daar iets aan te doen.